Του έλειπε. Αλλά δεν την σκεφτόταν συνέχεια. Η καθημερινότητα του ήταν γεμάτη, και δεν του έδινε χρόνο να την σκέφτεται. Σχολή, δουλειά, φίλοι και κοπέλες της μιας (ή το πολύ δυο) βραδιάς τον είχαν βοηθήσει να την διώξει απ το μυαλό του. Όταν όμως ξάπλωνε μόνος του το βράδυ, χωρίς γυναικεία συντροφιά, χωρίς να ναι τύφλα στο μεθύσι και χωρίς να έχει να κάνει τίποτα που θα το αποσπάσει την προσοχή,την σκεφτόταν. Την σκεφτόταν με απελπισία. Αγκάλιαζε το μαξιλάρι του προσπαθώντας να θυμηθεί την υφή του κορμιού της. Έκλαιγε. Ήταν χιλιόμετρα μακριά του, κι έτσι τίποτα στην πόλη που σπούδαζε τώρα μπορούσε να του θυμίσει τα μέρη που αντάλλαζε τα φιλιά και τις αγκαλιές με κείνη την τόσο ξεχωριστή κοπέλα. Όμως εκείνα τα μοναχικά βράδια, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, παρά να υποφέρει...
Συνεχίζεται...
Συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου